Süreyya, Ben ve Diğer Bütün Ruhlar

Süreyya, Ben ve Diğer Bütün Ruhlar

Bir devlet hastanesinin kadınlar koğuşunda eski İstanbullu varsıl bir hanımefendi. Ama ne varsıllığı kalmış ne hanımefendiliği. Bir zamanlar şaşaalı bir yaşamdan, ışıltılı rengarenk bir dünyadan şimdi varını yoğunu kaybetmiş, terk edilmiş, kimsesiz felçli bir insan olarak yıllardır hastane odasına mahkûm olmuş Süreyya. Ve bitmiş, tükenmiş olmasına rağmen hala aristokrat duruşunu, gururunu ve kibrini koruyan bu yaşlı zavallı kadına sahip çıkan tek insan var. Hastabakıcı Melek. Kimseye müdanası olmayan, kimseyle konuşmayan, kimseyi beğenmeyen Süreyya bir tek Melek’le yakın. Melek sıradan, iyi yürekli, taşra kökenli, işini seven, biraz ezik, silik, neredeyse şeffaf bir karakter. Süreyya gibi eski bir İstanbul hanımefendisinin ilgisine ve sevgisine mazhar olmak onu neredeyse bambaşka bir insana dönüştürüyor. Ancak Süreyya’nın bu yakınlıktaki amacı başka. Zavallı Melek’i avucunun içine alıyor.  Ne isterse yaptırıyor. İki başka kutuplardaki kadın, birbirlerini bulmalarıyla garip, karanlık, sisli bir ormana girer gibi giriyorlar bu gergin oyunda.

Yazarın Notları:

Bir hastabakıcının gözünden anlatılan ve oynanan bu hikâyede iyiliğin, sevginin ve sadakatin sınırları sorgulanıyor. İyilik nedir? Ahlak, erdem nerede başlar nerede biter? Biz bu kalabalık şehirde kimiz, neredeyiz, ne yapıyoruz?  Geçmiş ve günümüz, aristokratlar ve taşralılar, güzellik ve çirkinlik, mutluluk ve mutsuzluk sanki iki kadın arasında oynanan görünmeyen bir müsabaka gibi gerilimli, zaman zaman neşeli ama çoğu zaman tekinsiz bir kedi fare oyunu Süreyya Ben Ve Diğer Bütün Ruhlar. Hastabakıcı Melek’in anlattığı oyunda diğer tüm karakterleri de aynı oyuncu canlandırıyor. Oyun tiyatral dinamiği merkeze koyarak şiirsel, edebi ve adeta sinematografik bir anlayışla yazılmıştır.