Zeytinyağlı Yaprak Sarma

50’li yaşlarında olan Aysel ‘Sultan Sofrası’ isimli lokantanın işletmecisidir. İşlere eskisi gibi yetişemez olmuştur. Ona ara sıra yardım eden mahalleden tanıdığı Mine’den yardım istemeye artık mahcup olmaktadır bu nedenle lokantaya bir çalışan almaya karar verir. Bir gün iş bulma umuduyla kapıda beliren Yasemin, ölen kızını hatırlatması sebebiyle Aysel tarafından işe alınır. Farklı hikayeleri, acıları, yaşanmışlıkları olan bu 3 kadının yolu böylece ‘Sultan Sofrasında’ kesişmiş olur.

Toplumda kadın olmanın zorluğunu yaşayan, acılar çektirilen ve karşısına engeller çıkarılan 3 kadın, bir kader birliği kuracak ve içinde bulundukları umutsuzluk deryasından kurtulmak için el ele verip ‘Sultan Sofrası’nı ayakta tutmaya çalışacaklardır.

“Adım Yasemin. Abla… Sultan değil. Sen sorunca ismimi kapıdaki tabela geldi aklıma. Seni kandırmak için değil valla. Kızının adını olduğunu bilmiyordum. Bilsem söyler miyim? Kendi ismimi unutmak için dedim sana adım Sultan diye… Doğma büyüme buralıyım. Ama sanki buralı değilim. Ortaokuldan sonra babam göndermedi okula. Kız kişisinin ne işi var okulla dedi. Otur evinde yemek yapmayı öğren. Dikiş dikmeyi öğren. Temizliği öğren. Nasıl olsa evleneceksin. Kocana hizmet edeceksin. Lazım olur… Dediğini yaptım. Nasıl yapmayayım ki. Okula gitmek istediğimi her söylediğimde döverdi beni. Böyle bir dövme yok. Düşmanıyım sanki. Kilerde duvara bağlar, sırtıma indirirdi kemer, sopa ne bulursa. İnanmazsan bak izleri… Kaç yıl oldu geçmedi… Ben de mecburen dediğini yaptım. Eğdim başımı, kapattım ağzımı… Ne yapabilirdim ki başka…? Dikiş dikmeyi öğrendim. Hizmet etmeyi… Yemek yapmasını… En çok da yaprak sarmayı…Zeytinyağlı…”