Şişirilmiş

Ciğerlerindeki hava tükenme noktasına gelen bir adam, ölmeden önceki son günlerinde; şehirde bulduğu yırtık, sönmüş Şişme Bebekleri şişirerek onları hayata döndürmeye çalışır. Bu şişme bebekler; gerçekle düş arasında gidip gelen adamın, hayatına dokunan ve erkek şiddeti ile öldürülen kadınların yansımalarını oluşturur. Adam, eylemsiz kaldığı için bu yansımaların ölümünden kendini sorumlu tutmakta ve vicdan azabı çekmektedir. Şişme bebekleri hayata döndürürse bu yansımaları da iyileştirebileceğine inanmaktadır. Ciğerindeki son nefese karşılık onları hayata döndürmek istemektedir.

“Tek alabildiğim sidik ve tarhana kokusu. Sanki benim bedenimden, terimden, nefesimden yayılıp her yeri kaplıyor. Duvarlara, masaya, koltuklara. Sonra bu evden çıkıp sokaklara oradan da bütün şehre yayılıyor. Midem bulanıyor abla! Kussam bu içimdekileri atsam gider mi bu koku? Ya da kendimi saatlerce, günlerce yıkasam. Su ile değil, tuz ruhuyla, deterjanla? Ya parfümler sıksam, baharatlı keskin kokulu parfümler. Tenime yapışmış bu kokuyu alıp götürür mü? İşe yaramıyor abla! İşe yaramıyor. İçime sinmiş bu koku benim. Tüm damarlarımda hissedebiliyorum. Bütün vücudum kokuyor, her aldığım nefes her verdiğim nefes, sizi üflediğim hava de mi böyle kokuyordu yoksa? Sizin içiniz de mi şimdi bu pis koku ile dolu. Buna ben mi sebep oldum?”

Yazarın notları ;

Bu oyunda argo, küfür ve cinsellik içeren bir anlatı kullanılmıştır. Oyunda yer alan eril ve homofobik ifadelere; şiddeti yaratan düzeni olabildiğince gerçekçi yansıtmak amacıyla yer verilmiştir.

Oyun 18 yaşından küçükler için uygun değildir.