Orchestre, L'

Orta karar bir kaplıca kentinde, beylik, ucuz bir lokalde çalan müzisyen kahramanlarımız, konser boyunca kıstırılmış bir psikoloji içinde debelenip dururlar. Her birinin gönlündeki düşler, midelerine düşkırıklığı olarak oturmuştur çünkü. Kadınlardan kurulu bir orkestra olmanın zorunlu “asaleti ve cazibesi” maske olarak korunurken; alttan alta süregiden tartışmalar, dedikodular, didişmeler, kıskançlıklar, bencillikler ve gülünçlükler… Dışarıya karşı ışıl ışıl, yetenekli ve alımlı bir kadınlar orkestrası rolü oynanmaya çalışılırken; içeride -bir bakıma- kan gövdeyi götürmektedir. Komik momentlerle trajik vurgular, içiçe, kolkola yürür. Küçük burjuvanın didişmesi, sonunda trajik bir noktaya tırmanır.

Oyunculardan 5-6 parçayı birlikte çalabilecek kadar müzik yeteneği bekleyen bir oyun. Yazar, 6 kadın ve 1 erkekten oluşan bu ‘vasat’ orkestra aracılığıyla; yaşamın çeşitli cephelerine ayna tutar. Bir yandan insanın gündelik ucuzluklarıyla uyuzluklarına, bir yandan da derinde yatan ürkünç uçurumlarına göz atan bir oyun. Anouilh şöyle diyor: “Hakaret ederken, ihanet ederken, öldürürken, nedenlerimizi sözümona çok asil ve yüksek olmaya doğru şişirmiş olsak da, sonuçta komik oluyoruz”.