Woods, The

Olay Eylül ayının başlarında Chicago yakınlarında Nick’in ailesinin yaz evinde geçer. Sevgili olan Ruth ve Nick haftasonu yaz evinde birlikte bir gece geçirirler. Şehirden uzaklaşıp doğanın içinde kendilerini keşfetmek ve birbirlerini anlamak için yola çıkan çift, ilişkilerini kırılma noktasına kadar getirdiklerinde; birinin diğerindeki ihtiyaçlarını keşfi sabaha kadar sürer.

Çevirmenin notları :

70’lerin sonunda ilk kez Chicago’da sahnelenen bir oyunun o dönemin maço erkek profili ve rahibe- fahişe sendromu yaşayan bir kadın profilinin günümüz kadın-erkek karakterleriyle bu kadar benzerlik gösterebileceğini tahmin etmezdim.

Tüm alma-verme dengesi, kaçan-kovalayan oyunları çağdaş zamanda kadın-erkek ilişkilerinin hala çözülemez ikilemleridir. Ve bunun neticesinde şehir yaşantısında kendinden uzaklaşan ve bu yapay dünyanın içinde kayboluş noktasına gelen bireyler ve ilişkileri insanın mutsuzluğudur. David Mamet bu tek bir gecede geçen küçük hikayeyi oyununda doğadan imgelerle özlenilen hayat boyutu ve geçmişten Nick ve Ruth’un birbirlerine anlattıkları hikayelerle korku içindeki geçmiş hayat boyutu arasında çok başarılı bir şekilde anlatır.

Bu oyun kadın-erkekliğin özünü temsil eden bir oyundur. İlişkilerin en karanlık ilkelliğine nasıl dayanabiliyoruz? Mamet özellikle kadının yuva kurmaya olan arzusu ve erkeğin bundan korkusu ile ilgileniyor. Mamet’in çarpık seksüel ilişkileri algılama biçimi Orman’ın problemidir. Kadınları hem sex objeleridir hem de gizemden beslenen kaliteleri vardır. Erkekleri ise köklü bilindik Chicago’nun maçolarıdır.

Yönetmen ve oyuncular için de zor olan şey bu iki karakter için stereotiplerin dışında iki ayrı birey olarak duruşu ve netliği olabilen karakter yaratabilmektir.

Bu iki aşık sonuç olarak kalıcı bir ilişki ve bağ kurmakta başarısız oluyorlar. Oyunda sürekli bir düşme imajı vardır. Birlikte olamama yetersizliği, sürekli düşmenin imajları ile yinelenir. Düşme eylemi sürekli yağan yağmur ile vurgulanır. Hayal dünyasında gibi geçen bir oyundur. Sembollerle doludur. Anlatılan mitlerin ve rüyaların sembolleri vardır.

Ruth’un ormanda geçen masalda anlattığı çocuklar Ruth ve Nick’in ta kendileridir. Masaldaki çocukların başına gelenleri bildiği halde Ruth yetişkin hayatında çocukken öğütlendiklerinin tam tersini yapar. Ruth sayfiyede yaşamak istediğini anneannesinin onlara anlattığı masal üzerinden ifade ederken, Nick’de yaşamak istemediği, adım atmak istemediği ciddi ilişkiyi sakin ve eylemsiz kalarak babasının ona anlattığı hikaye üzerinden “yaparsam hiç iyi olmaz” a getirmeye çalışır.

Oyunda durağan, tekrarlanan ya da kopuk gibi algılanabilinecek bir diyalog yapısı vardır. Bu tamamen yazarın üslubu, karakterlerin eğilimi ve yönetmene reji anlamında bırakılan boşluklardır.