I'll Be Back Before Midnight

Jan psikolojik bir rahatsızlık nedeniyle bir süre hastanede yatmış, çıkar çıkmaz kocasının dinlenip, kendisini toplaması için kiraladığı ücra bir çiftlik evine getirilmiştir. Çiftlik evi neredeyse ıssızlığın ortasında, en yakın komşuları da evi kiraladıkları kaba saba ve oldukça eksantrik George.

Eve gelir gelmez, görümcesi Laura’nın da onlara katılacağını öğrenen Jan, ne kadar bozulsa da kocası Greg’e karşı duramaz ve hastalığından kısmen sorumlu tuttuğu Laura’nın gelişini engelleyemez.

Hayalet hikayeleri, Laura’nın varlığı, Greg’in vurdum duymazlığı ile olaylar hızla gelişir; kim ölecek, kim sinir krizi geçirecek, kim kurtulacak son ana kadar bilmenin mümkün olmadığı bir korku komedisi ortaya çıkar.

Gece Yarısından Önce Geri Döneceğim, Toronto Globe & Mail gazetesi tarafından Kanada’nın en popüler sahne oyunu olarak seçilmiştir. 29 ülkede ve A.B.D.’de elli eyaletin kırk sekizinde sahnelenmiştir. Büyük Britanya ulusal turnesi de dahil olmak üzere sayısız gişe rekoru kırmıştır.

Yazarın Notları :

İlk defa bir korku-komedisi yazarak kendimi denemeye karar verdiğimde, maksadım bu türle biraz eğlenmekti. Ücra bir köşedeki eski bir çiftlik evi başlamak için iyi bir yer olarak görünüyordu. Evi hayaletler veya en azından hayalet söylentileriyle doldurmak en bariz ikinci adımdı. Tipik büyük şehirli nevrotik bir çifti buraya atmak da hayaletlere uğraşacak birilerini sağlamış oldu.

Sanki her tarafında ‘’kurban’’ yazan sinir hastası bir kadın ve bir kriz anında çok da işe yaramayacağı açıkça görülen- duyarsız, jogging meraklısı arkeolog -bir koca. Bunlara bir de tüyler ürperten hikayeler anlatmaya meraklı, kaba saba, samimi ve oranın yerlisi bir çiftçiyi üstüne bir de güzel ama kötü ‘’diğer kadını’’ da katınca, eğlenceli bir parodinin temelini atmış olduğuma karar verdim.

Sonrasında olanlar beni oldukça şaşırttı. Oyundaki komedi unsuru her zaman etrafta gölgelerin arasında pusuya yatsa da, karakterler her zaman içine yerleştirildikleri klişelere doğru kaçıyorlardı. Belli bir noktaya kadar gitmelerine izin verdim ve onları bu türün doğasının sınırları içinde olabildiğince gerçek kılmaya çalıştım. Oyunu seyrettikten sonra, seyircinin, karakterlerle nasıl da gerçek insanlarmış gibi ilişki kurduğunu ve birçok kez daha korkutucu sahnelerde spontan olarak oyuncuları uyarmalarını görmek çok tatmin ediciydi.

Yine de bu oyun ağır bir psiko-drama da değil. Bu oyunu oynamanın (ve okumanın) anahtarı, eğlence anlayışını korkunç gerçekle dengeleyebilmekte. Seyirci – sonraki anın kahkaha mı yoksa çığlıklar mı getireceğini bilmemenin- bıçak sırtında tutulmalı.

Bazen oyunu okuduktan sonra seyredenlerden duyduğum bir yorum var: ‘’Sahnede bu kadar korkutucu olacağını fark etmemiştim’’. Bunun nedeni oyundaki sahne yönetimi notlarının, okuyucular için değil, öncelikle yönetmen ve oyunculara yardımcı olmak için yazılmış olmasıdır ama eğer oyunu okuyanlar ürkütücü ışıklandırma, meşum ses efektlerini, gece yarısının merhametsizce yaklaşmasını hayal edebilirlerse, o zaman oyun zihinlerinde aynen sahnede olduğu gibi çözülecektir.

Tabii ki, ıssızlığın ortasında eski bir çiftlik evinde yapayalnızsanız, saat sabahın dördüyse ve siz kulaklarınızda uğuldayan fırtına nedeniyle uyuyamıyorsanız… işte bu, bir mum yakıp ‘’Gece Yarısından Önce Geri Döneceğim’’ i okumak için en mükemmel zamandır.