Pyat Vecherov / Пять Вечеров

1950’lerin ortaları. İlin, 17 yıllık bir aradan sonra memleketi Leningrad’a geri döner; arkadaşı Zoya’nın evinin penceresinden, bir zamanlar oda kiraladığı evi görür ve gençliğinde sevdiği kızı Tamara’yı hatırlar.

Tamara, yetişkin yeğeni Slava ile İlin’in oda kiraladığı aynı evde yaşar. Uzun süre yokluğunu düşünmediği misafirle beklenmedik bir şekilde karşılaştıklarına inanamaz. Kişisel yaşamında mutluluk bulamayan Tamara onu işinde ve sosyal hizmette arar ve ustabaşı olarak çalıştığı bir atölyedeki başarılarını İlin’e gururla aktarır. Savaştan önce Teknoloji Enstitüsünde okuyan İlin de kendisini; büyük bir kimya fabrikasının baş mühendisi olarak tanıtır.

Tamara yavaş yavaş çözülür; ancak İlin, Kuzey’de çalışan basit bir şoför olduğunu ve hayatının pek iyi olmadığını kabul etmeye cesaret edemez. Tamara’dan, eski enstitü arkadaşı Timofeyev’de saklanır ve Tamara, aslında Timofeyev’in büyük kimya fabrikasının baş mühendisi olduğu gerçeğini öğrenir. Tamara için bu zaten tamamen önemsizdir, ancak İlin “utançtan” Leningrad’ı terk etmek için acele eder. “Gençler” “yetişkinlerin” kaderine müdahale eder: Slava’nın kız arkadaşı Katya, İlin’i bir istasyon restoranında bulur ve onu Tamara’ya getirir.

Çevirmenin notları :

Aleksandr Volodin kesinlikle yeni bir ‘günlük drama’ yarattı. Çözülme yıllarında doğan bu tür ile kendisini Sovyet sahnelerine oturttu. Volodin, draması ile ‘küçük konular’, ‘dar günlük yaşam’ ve ‘kahramanların natüralist inişi’ suçlamalarına yol açsa da eleştirmenlere göre; oyun yazarını yarattı ve ‘modern yaşamın dikkatli gözlemcisi’, ‘bir detayın işaret ustası’, ‘sıradanın şiirsel yorumcusu’ ünlerini de getirdi. Volodin’in sinematik açıklamaları bir tesadüf değildir; oyuna lirik bir tonlama getirir. İlin ya eski bir mahkûm ya deneyimli bir asker ya da bir hayali yaşatmaya çalışan ‘romantiktir’. Bazıları kahramanı kendi kaderini çarpıtmakla suçlasa da diğerleri oyun yazarının, kahramanın kaderini tam açıklamadığını sadece onun geri dönüşü ile ilgilendiğini söyledi. Eleştirmenlere göre ise; teatral bir mucizeye benzeyen, oldukça istisnai olan bu edinim, aynı zamanda zamanın bir işaretiydi.