Yük

Yük

Bir anne ve iki kızı, yaşadıkları ağır kayıptan çok kısa bir süre sonra bir aradadır. Her birinin bundan sonrası için ayrı bir planı, her birinin birbirinden sakladığı irili ufaklı sırları ve hepsinin de farklı hatırladıkları ortak bir geçmişleri vardır. Bir yandan yaşadıkları kayıpla, bir yandan kendileriyle, bir yandan da birbirleriyle yüzleşirler. Bu yüzleşme bazen kahkalarla, bazen göz yaşlarıyla yaşanır. 

Aile hemen her toplumda kutsal kabul edilen, adeta tabulaştırılan bir müessese. Oysa aile bireyleri arasındaki, -üzerinde hiç konuşulmayan- hiyerarşik ilişki, bu kurumu suistimale çok açık bir hale getiriyor. Hiçbirimiz içine doğduğumuz aileyi seçemiyoruz. Ailemizin bizi büyütürken bize kattıklarını ya da bizden aldıklarını, bize öğrettiklerini ya da bizden sakladıklarını, bize sunduğu ya da sunamadığı olanakları kontrol edemiyoruz. Üstelik hayatta kalabilmek için ailemize muhtaç olarak dünyaya geliyoruz. Aynı şekilde bir gün anne baba olduğumuzda ve işler hayal ettiğimiz gibi gitmediğinde de çocuğumuzu değiştiremiyoruz. Ve bir zamanlar bize muhtaç olan çocuklarımıza bir gün bizim muhtaç olma ihtimalimiz de doğuyor. Peki bu kadar birbirine bağımlı ve içiçe geçmiş ilişkiler yumağında insanın elinde olan, kontrol edebileceği hiçbir şey yok mudur? Aileden ve toplumdan bağımsız, sınırlarını bizim belirlediğimiz bir hayat kurabilir miyiz? Aile ilişkilerinin doğal olarak barındırdığı bu hiyerarşinin ötesinde, kimsenin kimseyi suiistimal etmediği samimi bağlar kurabilir miyiz? Aile bizim için bir yük haline geldiğinde bu yükten kurtulmak mümkün müdür? Mümkünse nasıl? Oyun zor bir dönemden geçen, yaşları ve gelecek planları birbirinden farklı üç kadın üzerinden bazı sorular soruyor. Kutsallaştırılıp tabu haline getirilen aile kurumu, üzerinde samimiyetle konuşulmadığı, cevabı herkes için farklı bile olsa bazı sorular sorulmadığı sürece birileri için hep bir yük olmaya devam edecek.